Rozdział 1

     

     Powoli, centymetr po centymetrze, przybliżałam się do wąskiego tarasu z balustradą, na której umocowanych było mnóstwo plastikowych doniczek z roślinami.

     Pokusa, by przyspieszyć, dać ulgę zdrętwiałym ramionom i obolałym ręką, i po prostu przeskoczyć te kilkanaście centymetrów, była ogromna. Nie mogłam jednak jej ulec. Życie zdążyło nauczyć mnie cierpliwości i wytrwałości w dążeniu do obranego celu. 

     W końcu dotarłam do balustrady. Moje czarne trampki prześlizgnęły się po niej, cofnęły w tył jak wahadło, aż wreszcie znalazły punkt oparcia i na chwilę zastygły smukłe, zgrabne i pełne wyrazu. O tej porze, nikt nie mógł usłyszeć mojego krótkiego śmiechu satysfakcji.  

     Ktoś na balkonie poniżej mnie zaczął głośno płakać, przywołując mnie tym do rzeczywistości. Pewnie chłopak ją rzucił - prychnęłam. Już dawno postanowiłam, że się nie zakocham. Miłość to tylko ckliwa bajeczka.
      Pewnie teraz myślicie, że ktoś mnie zranił, wykorzystał, zostawił. Nie potrafię tej osobie wybaczyć, a najgorsze jest to, że darzyłam ją tym pięknym uczuciem, jakim jest miłość. Nie potrafiąc zrozumieć dlaczego mnie tak skrzywdziła, przestałam w nią wierzyć. Przecież ten ktoś mówił, jaka jestem ważna, że żadna inna kobieta nie może mnie zastąpić. Jestem wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju. Puste i nic nieznaczące słowa. Takie, które po stracie bolą najbardziej. Teraz boję się zaufać, boję się, że znów ktoś mnie skrzywdzi, że znowu będę cierpieć.

      Nic bardziej mylnego. Chociaż trochę racji w tym jest. Zranili mnie moi właśni rodzice, rozwodząc się. Sądziłam, że się kochają. Ufają sobie bezgranicznie i nic nie może tego zmienić. Myliłam się. Nasza sytuacja ekonomiczna to zmieniła.
      Gdy tylko zaczęło nam brakować pieniędzy, zaczęły się kłótnie. Tata starał się jak mógł, by móc zapewnić nam jak najlepsze życie. Jednak nie za wiele przynosił do domu. Wtedy mama wpadała w szał. Wykorzystywała jego miłość, raniła go, mówiąc: gdybyś mnie kochał, uchyliłbyś mi nieba, abym tylko była szczęśliwa. Ty nawet nie potrafisz sprawić mi drobnego prezentu.
       Była, jest i na zawsze pozostanie materialistką. To pewnie dlatego wychodzi teraz za mąż za człowieka, który może jej dać wszystko. Nie ważne czy go kocha, liczy się to, że ma zapewnioną świetlaną przyszłość u boku milionera.
       Kocham ją, tak jak i kocham swojego ojca, jednak po tym co mu zrobiła, mam do niej znacznie mniejszy szacunek. Skutki jej postępowania są nieodwracalne.
       Zniszczyła zarówno mnie, jak i ojca. To dlatego nie chcę się zakochać. Nie chcę, by ktoś potraktował mnie podobnie, myślał tak samo samolubnie jak moja matka będąc z moim ojcem. Przed moim sercem stoi mur i jedynie prawdziwa miłość jest wstanie go zburzyć. O ile taka w ogóle istnieje, a z tego co mówi mój tata to owszem. Trzeba być tylko na nią gotowym, bo ona zawsze przychodzi niespodziewanie.
      Teraz, gdy stałam pewnie na podłożu tarasu, mogłam spojrzeć na Nowy York i przebyte już przeszkody. To było wspaniałe miasto, moje ulubione. To tu był mój dom. Miał niepowtarzalny charakter i blask.
      Przede mną rozciągał się widok na Central Park. O tej porze roku wyglądał majestatycznie. Drzewa lśniły złotym bądź szkarłatnym blaskiem. Tylko gdzieniegdzie można było jeszcze dostrzec zielone liście.
       Do tej części miasta nie docierał pośpiech i zamęt współczesności. Przy ulicy mieszkali przedstawiciele bogatych rodzin. To był zupełnie inny świat niż ten w którym się wychowałam.
       Daleko za drzewami, mogłam dostrzec zarys strzelistych budynków, w których swoje miejsce znajdowały siedziby znanych, nowojorskich firm. Wyłaniały się z mroku zarówno groźne jak i obiecujące.
       Spowite w mroku miasto teraz spało, nabierając sił przed nadchodzącym dniem. Powietrze wibrowało energią. Nadchodzący dzień mógł przynieść zarówno zwycięstwo, jak i sromotną klęskę. Ryzykanci, tacy jak ja, mogli doświadczyć zarówno jednego jak i drugiego.
     Odwróciłam się tyłem do balustrady, przeszłam cicho przez taras i przyklęknęłam pod drzwiami. Teraz musiałam tylko otworzyć zamek. Z ciemnej skórzanej torby wyjęłam komplet narzędzi.
     To bardzo dobry zamek. Otwarcie go zajęło mi mniej niż dwie minuty. Takich, którzy zrobiliby to szybciej było niewielu.
     Zamek szczęknął, a narzędzia zostały przeze mnie starannie zapakowane. Nic chciałam, żeby coś nagle wypadło z mojej torby, a moją eskapadę wszystko w łeb wzięło, tylko przez źle zamkniętą torbę. Dobra organizacja, kontrola i rozwaga chronią przed więzieniem, a ja wcale nie zamierzałam trafić za kratki. Zbyt wiele miałam jeszcze w życiu do zrobienia.
     Ale dzisiaj przyszłość musiała poczekać. Liczyło się tu i teraz. Czekają na mnie lodowato zimne diamenty i płomieniste rubiny. Tylko klejnoty stanowią łup warty ryzyka. Mają w sobie życie, magię i historię. Tu nie chodzi o ich wartość materialną - no może jednak trochę - ale to nie ona jest tu najważniejsza. W nich jest coś więcej. Nawet w ciemności każdy z drogich kamieni, kokietuje, wabi niczym najlepszy z zalotników. Pieniądze są zimne, martwe i praktyczne. Klejnoty mają osobowość.
     Stopy w tenisówkach stąpają bezdźwięcznie po lśniącej podłodze. Czułam lekki zapach pasty do podłogi.
     W wielkiej torbie na ramieniu miałam latarkę. Nie potrzebowałam jej. Znałam na pamięć każdy centymetr tego apartamentu. Przeszłam obojętnie obok schodów, po czym bezszelestnie wślizgnęłam się do biblioteki.
      Sejf ukryty był za dziełami literackimi nieznanego mi autora. Przejechałam palcem po książkach, odchyliłam jedną z nich i odwróciłam się gwałtownie, gdy w pomieszczeniu rozbłysło światło.
      - Jak to mówią - rozległ się chłodny, kobiecy głos. - Jesteś aresztowana.
_____
Przedstawiam wam rozdział 1 - mi jak najbardziej się podoba.
Jest to całkowicie coś innego niż mój główny blog.