Rozdział 2

   

  - Jak to mówią - rozległ się chłodny, kobiecy głos. - Jesteś aresztowana - światła wokół nas rozbłysły, rozświetlając niewielki pokoik.
     Przez zaledwie sekundę stałam jak sparaliżowana. Jednak nie dałam tego po sobie poznać. Zachowując zimną krew, odwróciłam się w stronę kobiety, stojącej w drzwiach.
     Jej bose stopy, niemal tonęły w szarościach puszystego dywanu. Na ramiona miała zarzucony bladoróżowy szlafrok ze świecącego materiału. Jej blada twarz lśniła od grubej warstwy kremu. Przyjrzała się mi, odgarniając z czoła kosmyk blond włosów. Na pierwszy rzut oka można jej było dać jakieś trzydzieści parę lat. Przyznawała się do trzydziestu siedmiu, ale to i tak było za mało o pięć lat.
     Była niewysoka, w dodatku nie posiadała żadnej broni, jeśli nie licząc trzymanego w ręku dojrzałego banana. Dramatycznie odchyliwszy głowę, wycelowała go we mnie.
     - Pif-paf.
     Wydałam z siebie dźwięk rozgoryczenia, po czym osunęłam się na, pokryty skórą, fotel.
     - Cholera, Angeles, co ty tu robisz?

     - No nie wiem - rozglądnęła się dookoła pomieszczenia. - Mieszkam - przewróciłam oczami. - Powinnam raczej ciebie zapytać, dlaczego czaisz się w mojej bibliotece?
     - Trenuję. Prawie udało mi się ciebie okraść - odparłam, ściągając z dłoni czarne rękawiczki.
     - Dzięki Bogu, że nie umiałam zasnąć - mówiąc, przeszła z gracją przez pokój, tak jak wiele razy przechodziła przez scenę, grając jedną ze swoich roli.
     - Violetta, kochanie, nie chciałabym cię krytykować, ale włamywać się, gdy ma się własny klucz. To trochę nielogiczne.
     - Nie użyłam go - wydęłam wargi i ściągnęłam czapkę, rzucając ją na niski stolik. - Spuściłam się z dachu.
     - Ty... - Angeles złapała oddech, uświadamiając sobie, że o tej porze nie należy krzyczeć. Osunęła się więc na fotel, zwrócona twarzą w moją stronę - Czyś ty do reszty zwariowała?
     Wzruszyłam ramionami. Nie pierwszy raz słyszałam to pytanie, ulatujące z jej ust.
     - Prawie mi się udało. Gdybyś leżała grzecznie w łóżku, udałoby mi się.
     - A więc to moja wina.
     - No cóż, to już nie ma znaczenia, Angeles - pochyliłam się i uścisnęłam jej dłonie ozdobione wspaniałymi pierścieniami.
     Moje ręce były pozbawione jakichkolwiek ozdób. Cała biżuteria jaką posiadałam, została sprzedano na długo przedtem, zanim rozpoczęłam karierę włamywacza.
     - Nie masz pojęcia, co się czuje wisząc tak nad miastem. Tak tam cicho, tak...
     - Beznadziejna głupota - przerwała mi.
     - Uważam na siebie - przesunęłam językiem po górnej wardze. Miałam szerokie, pełne usta, takie jak moja matka. - Nie ciekawi cię dlaczego nie zadziałał twój system alarmowy?
     Angeles zawiązała mocniej szlafrok.
     - Z całą pewnością nie chcę tego wiedzieć.
     - Angeles...
     - Dobra, dlaczego?
     - Wyłączyłam go, kiedy jadłyśmy lunch - wyjaśniłam, a szeroki uśmiech perliście rozświetlił moją twarz.
     - Serdecznie Ci dziękuję. Pozbawiłaś mnie ochrony na prawie całą noc.
     - Wiedziałam, że tu wrócę - wstałam i zaczęłam krążyć po pokoju.
     Rozpierała mnie energia, wzmocniona przez płynącą w moich żyłach adrenalinę. Spojrzałam na swoje odbicie w oknie. Byłam niewysoka, drobna, poruszałam się jak tancerka. Albo złodziej. Włosy sięgały mi za ramiona, były lekko kręcone, falowały przy każdym ruchu.
     - Gdy już wszystko obmyśliłam, to było zupełnie łatwe. Przerobiłam system alarmowy, gdy go włączyłaś, nastąpiło krótkie spięcie w drzwiach prowadzących na taras. Zjawiłam się w budynku przed paroma godzinami i pogadałam ze strażnikiem. Gdy zajął się innym lokatorem, wśliznęłam się na schody.
     Blondynka uniosła jedną brew w wyćwiczony przez siebie sposób.
     - Z piątego piętra wjechałam windą na dach - ciągnęłam dalej. - W torbie miałam linę. I to już wszystko.
     - Violetta, to jest pięćdziesiąt pięter! - nie tak łatwo jest opanować strach, ale Angeles w tej chwili ogarnął gniew. - Niech cię licho! Ciekawe co miałabym powiedzieć twojej matce gdybyś spadła?
     - Nie spadłam - odrzekłam z naciskiem. - A gdybyś leżała w łóżku, oczyściłabym sejf, wróciła na dach i znikła.
     - To bardzo nieuprzejme z mojej strony.
     - Nic nie szkodzi, Angeles - pogłaskałam jej dłoń, potem przysiadłam na poręczy fotela. - Chociaż chciałabym zobaczyć twoją minę, kiedy rzuciłabym ci na kolana twój rubinowy naszyjnik. Muszę się zadowolić tym - wyciągnęłam ze swojej torby woreczek i wysypałam z niego diamenty.
     - Violetta!
     - Wspaniałe, prawda? - uniosłam naszyjnik do światła. Był to pojedynczy rząd brylantów z wielkim kamieniem w środku, który musiał spoczywać wygodnie między piersiami właścicielki. Kamienie lśniły chłodno, niemal wyzywająco. Obróciłam je uważnie w dłoniach.
     - Razem około sześćdziesięciu karatów, kolor lekko różowy. Wspaniała robota, dobrze wyważone. Potrafiły upiększyć szyję tej starej wrony.
     Nagle Angeles wstała, podeszła do kredensu i wyjęła butelkę brandy.
     - O której wronie mówisz?
     - O Stephanie Brown - odpowiedziałam, zagłębiając rękę w torbie. Wyciągnęłam z niej kolczyki od kompletu. - Zobacz, prawda, że ładne?
     Kobieta rzuciła okiem na kamienie warte kilka tysięcy dolarów.
     - Tak, to własność Brown'ów. Mam wrażenie, że już je widziałam - podała mi kieliszek. - Ona mieszka w fortecy na Long Island.
     - System zabezpieczający ma sporo poważnych wad - upiłam łyk. Po zejściu z dachu w chłodną pogodę, brandy zadziałała jak ciepły uścisk. - Chcesz zobaczyć bransoletę?
     - Widziałam ją tydzień temu, na balu jesiennym.
     - To był bardzo przyjemny wieczór - potrząsnęłam kolczykami.
    Oceniłam, że każdy z nich ma jakieś dziesięć karatów. W torbie miałam lupę jubilerską, z której skorzystałam w gabinecie Brown'ów. Chciałam mieć pewność, że nie opuszczę Long Island z bardzo dobrymi imitacjami. - Za te błyskotki dostanę jakieś sto tysięcy.
     - Ona ma psy - powiedziała Angeles do kieliszka. - Dobermany. Aż pięć.
     - Dwa - poprawiłam ją, spoglądając na zegarek. - Powinny się już obudzić. Angeles, umieram z głodu. Daj mi tego banana.
     - Musimy pogadać.
     - Ty mówisz, ja jem - sięgnęłam po owoc, leżący na stoliku.
     - Jak długo masz zamiar to ciągnąć?
     - Nie martw się o mnie. W tym, co robię, jestem bardzo dobra. Nie patrz tak na mnie - uśmiechnęłam się szeroko, chcąc zmienić nastrój. - Czym bym była bez mojego... hobby? Tylko tym, co widzi we mnie prasa. Dziewczyną, która bawi się za pieniądze ojczymów.
      Jednak to nie jest prawa. Od nich nie dostałam ani grosza. Twierdzą, że nie będą utrzymywać nieswojego dziecka. Dlatego poniekąd zaczęłam kraść. Żeby im pokazać, że nie potrzebuję ich pieniędzy. Mogę sama o siebie zadbać.
     - Niech tak myślą. Niech ona tak myśli. To tylko ułatwia mi odbieranie błyskotek zadufanych w sobie grubym rybom.
     - Nie potrzebujesz już tych pieniędzy, Violetta.
     - Nie. - spojrzałam na kieliszek z brandy. - Ale czuję, że muszę.
     - To mu życia nie przywróci - ciężko westchnęła. - Jeśli nie masz zamiaru z tego rezygnować, chociaż na chwilę przystopuj. Nie kradnij niczego, aż do ślubu swojej matki. To chyba mi możesz obiecać.
     - Niech ci będzie. Mogę zrobić sobie krótką przerwę.
     - Zmieńmy temat. Poznałaś już jego syna?
     - Nie. Spotkam się z nim dopiero w dniu ślubu.
     - Wiesz chociaż jak on wygląda?
     - Nie - skłamałam.
     Widziałam go tylko raz. Na zdjęciu. Pokazała mi je mama. Zostało zrobione podczas meczu piłki nożnej. Stał przed stadionem, a towarzyszył mu ojciec, który tylko zaledwie kilkoma szczegółami różnił się od syna.
     Młodszego mężczyznę zdecydowanie należałoby nazwać przystojnym. Był zabójczy. Musiałam to przyznać. Chociaż wolałabym, żeby był swoim całkowitym przeciwieństwem. Miał ciemne, schludnie zaczesane włosy i brązowe oczy. Szary garnitur leżał na nim idealnie. Stał jednak zbyt prosto, sprawiał wrażenie okropnie sztywnego, jego fryzura była zbyt idealna, a garnitur zbyt wyprasowany.
     Przypominał bardziej namalowany obraz niż żywego człowieka. Zaczynałam nawet współczuć jego dziewczynie, o której ciągle z zachwytem opowiada moja matka.
     - Już późno - blondynka wyrwała mnie z zamyślenia. - Odprowadzę cię.  
     Pochyliłam się i ucałowałam policzek Angeles. - Idź i prześpij się, ciociu. Ja sama wyjdę.
     - Frontowymi drzwiami?
     - Oczywiście.
______
Przepraszam was za tak długą nieobecność. To się już więcej nie powinno powtórzyć. Rozdziały będą się pojawiały co tydzień, dwa. Wszystko zależy od tego ile będę mogła poświęcić czasu pisaniu. Mam nadzieję, że zrozumiecie.
I dziękuję za komentarze pod prologiem i rozdziałem 1 ♥ Nie sądziłam, że komukolwiek spodoba się to opowiadanie ♥ ♥